vrijdag 31 mei 2013

Dag 18

Van Turenne naar Vers op 31 mei. 

Vandaag is het een droge dag geworden. Geen regen. Zelfs de zon kwam erbij. Geen regenoverschoenen.  
De schade van de regen en de winden van de dagen er voor is onderweg nog te zien. 
We ontmoeten La Dordogne. 
Een prachtig uitzicht op Rocamadour. De foto is gemaakt door een Kiwi (Nieuw Zeelander). Op een vraag, wat vindt je nou zo mooi in Europa. Hij is er 70 dagen zei hij: "We love the old shit, I mean the culture of Europe". Humor die Kiwi's. 
En wij maar steeds aan Rock and Roll denken. Het zal de leeftijd wel zijn. 
Onderweg komen we de mooiste bloemenvelden tegen. 


Onze overnachting in een Chambre d'Hote in Vers. 
Het kamertje is daar waar het raampje open staat. Knus toch wel!
Voor onze kamer is er een cascade, een watervalletje. Heerlijk om bij in slaap te vallen. 







Dag 17

Van Uzerche naar Turenne.

We vertrokken 30 mei uit Urzerche

De gevoelstemperatuur is duidelijk nog lager. 
Het was één van de koudste dagen oooit.  Ook in onze tocht. Ongehoord voor de tijd van het jaar. Tot 12 uur was het zo'n 5 tot 7 graden. Donkergrijze luchten. Een massief zwartgrijze partij regen en mist. Onderweg handschoenen en extra laagjes aangedaan. Fransen klagen er allemaal over. In het journaal heb je elke dag twee vaste thema's: 'monsieur le president Hollande' - die je allemaal taken ziet doen die bij ons Alexander en Maxima doen - en 'le temps'. Ook op straat, in het café, bij de bakker. We hebben allemaal een gemeenschappelijke vijand. 'Le temps'. "C'est une catastrofe, monsieur." Het is eind mei notabene. Ook Frank heeft het zo nu en dan helemaal gezien.

Lege terrassen
Halverwege de dag begint het ook nog eens te plenzen. En dat doet het aan één stuk door. Wel met variatie. Van regenbuien tot stortbuien. 
In stadjes zie je niemand. De straten zijn uitgestorven. Ook in de grote stad. Vandaag kwamen we door Brive. Je ziet er alleen maar wat paraplu's lopen met daaronder toeristen.  De Fransen zelf verzamelen zich in de intermarché of de bakker. Ze kijken je dan aan en zeggen "Oh la la. Le temps.... Il se pluit." Ze staan uren te praten. Elke klant een praatje. Dat vraagt om onhollands geduld. Maar er volgt altijd een "Bon courage." 


Alleen in de spiegel zien we wat we gedaan hebben.
We merken wel dat de benen vermoeid raken. We zitten nu volgens het boekje op het zwaarste traject van de route. Grote hoogteverschillen, keer op keer honderden meters. Hellingen van 6 tot 10%. De hoogte van de helling melden Fransen niet onder aan een heuvel maar er op, als waarschuwing. Maar dan zijn wij dus al boven. Zo weten wij steeds van niks. Alleen in de spiegel zien we wat we gedaan hebben. 

Los van alles
Wonderlijk is dat je je in zo'n watergebeuren ook de koning te rijk kunt voelen. Alleen op de wereld op een door God en allen verlaten weg, een superlange afdaling, 350 in hoogtemeters naar beneden, op een smalle, slechte, door weer en erosie aangetaste weg, je fiets die aan alle kanten rammelt, regen die in stralen uit de hemel komt. En toch voel je je gelukkig.  Over wat je ziet. Prachtig groen, prachtige bossen, glooiende velden, volle, stromende beken. Je rijdt daartussen,  in warme laagjes verpakt, op je wieltjes, met warme handen,  in je eigen huisje op je zadel. Jij en niemand anders en de natuur. Dat ontroert. Los van alles.

Geluk is met de goddelozen
Het was nat. Maar het kan natuurlijk erger. Auto's die je in volle vaart passeren, dwars door de plas rijdend met een opspattende plons water opzij.  Gelukkig precies tussen ons in.



Op onze tenen.

Mevrouw ontvangt ons bij Chambre d' haute 'le bon temps'. "Oh la, la, vous ètes mouillez !"   " Oui, nous sommes bien mouillez."  Ze kijkt zorgelijk van haar parelwitte tegelvloer achter haar voordeur naar onze drijfnatte zwarte kleren ervoor.  Wij denken aan een hete kop thee. Zij aan iets anders als ze suggereert of we de jassen en schoenen niet beter ook buiten bij de fiets kunnen laten uitdruppen. Op dat moment verstaan we slecht Frans. We lopen soppend achter haar aan over de witte vloer naar onze kamer. Wel op onze tenen.  

Tevreden mannen
Bedjes klaar. Kacheltjes aan. Alles te drogen. Ook de benen.
En een lekker etentje met brood, sardientjes in tomatensaus, kaas en yoghurt. 




Dromen
We hebben inmiddels geen last meer van natte dromen. We dromen alleen nog maar van droog. Droog fietsen.

Jongens in de war.
We slapen op een boerderij. Stilte alom. We horen het goed. De koekoek. Hij is er. De fransen noemen 'm 'le coucou'. Een mooi stiltemoment. Koe en koek. 


woensdag 29 mei 2013

Dag 16

Van St Noblat naar Uzerche.

Beneden zien we dit vanaf een 13de eeuwse boogbrug: de bogen van een lang spoorwegviaduct. 

Wel even de zelfontspanner aanzetten.
Actiefoto's ;)
Weer veel regen onderweg!!!
Uitkijken voor kuilen en gaten!
Nog even een hagelbuitje ontwijken. 

Animal farm. Beaucoup des animaux.






Beesten zijn het!


Prachtige wolkenpartijen

Aankomst in Uzerche.





Dag 15

Van La Souterrain naar St Leonard de Noblat. 
Een dag om weer te hunkeren naar een warm cafe. Het weer was weer geheel afgekoeld. 's Morgens nog een graad of zeven. Alle laagjes weer over elkaar aangedaan, dikke handschoenen, lange broek en regenjacks. Regelmatig forse plensbuien, dus ook de regenoverschoenen hebben we weer aangetrokken. Bij een afdaling voelt de regen aan als hagel. Tussendoor ook schitterende, heldere 
landschappen met prachtige wolkenpartijen.





Bénévent-l' Abbaye ligt aan de voet van de Puy de Goth/Gaud. Dat is Keltisch voor vreugdenberg. 541 meter hoog en vanouds een baken voor pelgrims. Niet ver van de Puy de Dôme.

Bijna onleesbaar maar het staat er echt: "Route historique de Saint Jacques! Het is maar dat we weten dat we op,de goede weg zitten. :)
Die paarden waren blij ons te zien!
Aankomst in Saint Leonard de Noblat. In het café hebben we een uur gewacht totdat ons de madame van het B&B thuis is. Deze boertjes hadden het na 5 glaasjes rosé het goed naar hun zin. 



St. Leonard-de-Noblat ligt op een heuvel. De 52 meter hoge toren van de kerk uit de 12de eeuw is dan ook van verre zichtbaar. Oud stadje.

Hier bedacht Gay-Lussac zijn gaswet.




Een heerlijk verblijf in "La Jardin de Lily"!







Dag 14


CHÂTEAUMEILLANT NAAR LA SOUTERRAINE



Mooie, zonnige dag. De Nivea aftersun geuren verspreiden zich door de kamer en geven een zomers gevoel. De hele dag in korte broek en zowaar ook korte mouwtjes. Er hangt een aangenaam warme deken in de straten bij een vel blauwe hemel. Om acht 's avonds is het nog 18 graden. Niet te geloven dat het vanaf morgen de hele dag weer regent bij een temperatuur van  11 tot 13 C°.



Mevrouw Chabbert was vannacht onze gastvrouw. Ze had 's ochtends de kattepislucht zowaar omgetoverd tot een speekselopwekkende  warme brood geur. Ze prijsde haar groene tomatenjam aan, waarop Frank enthousiast reageerde: groene tomaten? Als jam? Kan dat? Ja heus. Alles was weer zelfgemaakt. Het zelfopgewarmde magnetronbrood en de avond ervoor, de groengeel gekookte eitjes, die ' s ochtends als een koud lijkje in de handpalm lagen. Je merkt het al, de dag begon vrolijk. Mevrouw ging uitgebroed met ons ontbijten. Dit is volgens ons geheel tegen de etiquettes  in. Tenminste dat denken we: de chambre 'd haute etiquettes volstaan in het aan prijzen van de zelfgemaakte goederen en opgemaakte bedden. Dat leer je in de basistraining chambre 'd haute. Daarna laat je de gasten met rust. Zo weten we nu dat mevrouw naar dit dorp  met haar grote huis is verhuisd omdat haar zoon hier werk had. Kort daarna verhuisde haar zoon weer, waardoor ze nu weer alleen in de regio woont. Nog steeds als buitenstaander in het dorp. De dynamiek, beter tragiek van moeders/ouders  met kinderen die hun eigen gang gaan. Geheel volgens de chambre 'd haute regels prees ze gisteravond onze afzonderlijke bedden aan:  het ene als lekker met stevig matras en de ander als heerlijk met meeverend matras. Wat betekende dat het ene bed keihard was en dat Frank op het andere bed bijna met zijn kont op de grond zat. Gelukkig had hij zijn iPad in de hand waardoor hij het niet meteen in de gaten had. Paul stond de volgende ochtend als een plank op, voor zover mogelijk, want zijn bed was twintig cm te kort. 


Hier zeggen ze voor oui geen wie maar wèh. En non is nèh geworden. Ook in de weiden zie je veel schapen. En ook koeien. 


Het fietsen valt hier zwaar, het is heuvel af, heuvel op, scherpe afdalingen gevolgd door scherpe stijgingen, korte en lange. Een nogal intensieve interval training. Geheel vrijwillig.